Το βιβλίο ‘Ζούσαμε πάντα σ’ ένα κάστρο’ της Σίρλεϋ Τζάκσον που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ σε μετάφραση Βάσιας Τζανακάρη, είναι η ιστορία της οικογένειας Μπλάκγουντ –ή για να είμαι ακριβής – η ιστορία όσων απέμειναν από την οικογένεια Μπλάκγουντ. Κι αυτό γιατί τα περισσότερα μέλη της οικογένειας δηλητηριάστηκαν με αρσενικό λίγα χρόνια πριν, αφήνοντας στα απόνερα της τραγωδίας τις αδελφές Κόνστανς και Μέρικατ και τον θείο τους Τζούλιαν. Η Κόνστανς κατηγορήθηκε για τη δηλητηρίαση της οικογένειας αλλά δεν καταδικάστηκε γιατί δεν αποδείχθηκε η ενοχή της και η Μέρικατ -12 χρονών τότε- ανατέθηκε σε κάποιο ίδρυμα. Με την αποφυλάκιση της Κόνστανς, οι αδελφές γύρισαν στο σπίτι τους με τον θείο Τζούλιαν και δημιούργησαν μια ρουτίνα που τις κρατούσε απασχολημένες, ευχαριστημένες και μακριά από τον υπόλοιπο κόσμο που τις αντιμετώπιζε με καχυποψία.
Οι τρείς τους ζουν σ’ ένα τεράστιο σπίτι σε μια έκταση λίγο έξω από το χωριό και μακριά από τα αδιάκριτα μάτια των συμπολιτών τους. Η Κόνστανς από τότε που επέστρεψε στο σπίτι δεν έχει ξαναβγεί από αυτό και φροντίζει με αφοσίωση τον άρρωστο θείο τους, τη μικρότερη αδελφή της και το νοικοκυριό του σπιτιού. Η Μέρικατ – που είναι και η αφηγήτρια της ιστορίας – είναι ένα ασυνήθιστο κορίτσι με αλλόκοτες ιδέες, που περνά τον καιρό της κάνοντας μαγικά δικής της επινόησης για να κρατήσει τον υπόλοιπο κόσμο μακριά από την οικογένειά της, θάβει πράγματα στο χώμα, φτιάχνει μαγικές λέξεις και ξόρκια, παίζει με το γάτο της και είναι η μόνη από την οικογένεια που βγαίνει από το σπίτι. Δύο φορές την εβδομάδα πηγαίνει στα μαγαζιά της περιοχής για να αγοράσει προμήθειες για το σπίτι και έρχεται αντιμέτωπη με την εχθρότητα και τον χλευασμό των κατοίκων του χωριού.
Η ευαίσθητη αυτή ισορροπία που έχουν κατακτήσει οι δύο αδελφές μετά από πολύ κόπο, διαταράσσεται από την εμφάνιση ενός ξαδέλφου που εποφθαλμιά την περιουσία τους και γίνεται η αφορμή για μια ακόμη μεγάλη περιπέτεια στη ζωή των κοριτσιών.
Το ‘Ζούσαμε πάντα σ’ ένα κάστρο’ είναι ένα βιβλίο μυστηρίου και ταυτόχρονα ένας ύμνος στην αδελφική αγάπη. Θα μπορούσε επίσης, να συμπεριληφθεί στις ιστορίες για στοιχειωμένα σπίτια. Μόνο που σ’ αυτή την περίπτωση την ιστορία του σπιτιού και κατά συνέπεια της οικογένειας αφηγείται ένα μέλος του. Η Μέρικατ, η αφηγήτρια, είναι ένας χαρακτήρας πραγματικά συναρπαστικός. Οι χαρακτηρισμοί που θα τις απέδιδα είναι : άγρια, φαντασιόπληκτη, ποιητική, με αυτοπεποίθηση, διορατική, τρυφερή, σαδίστρια, μοναχική, με χαοτικό μυαλό και απρόβλεπτη στις αντιδράσεις της. Αντίθετα η Κόνστανς εμφανίζεται σαν η αδύναμη της ιστορίας, υποταγμένη στα νάζια της αδελφής της και αγοραφοβική. Και οι δύο βασικοί χαρακτήρες του βιβλίου όμως είναι εξίσου συναρπαστικοί.
Η Σίρλεϋ Τζάκσον επιλέγοντας έναν αφηγητή που δεν θα μπορούσε ποτέ να έχ
ει αντικειμενική ματιά στα γεγονότα καταφέρνει να εμπλέξει τον αναγνώστη της στη δράση του βιβλίου. Εκτός αυτού όμως, χρησιμοποιεί την ατμόσφαιρα, τον μυστικισμό και τους συμβολισμούς για να δημιουργήσει μια ιστορία έντασης και μυστηρίου από την οποία όμως δεν λείπει και το μαύρο χιούμορ. Η συγγραφέας προσφέρει στο αναγνωστικό της κοινό μια κατάληξη της ιστορίας τελείως αντιφατική. Μένει στους αναγνώστες λοιπόν να φανταστούν τη συνέχεια. Συνέχισαν οι ηρωίδες τη ζωή τους όπως πρώτα, κατάφεραν οι συμπολίτες τους να τις κλείσουν σε κάποιο ίδρυμα ή θάφτηκαν μέσα στο σπίτι τους δημιουργώντας άλλο ένα θρύλο στοιχειωμένου σπιτιού;
Το ‘Ζούσαμε πάντα σ’ένα κάστρο’ είναι μια ιστορία μυστηρίου, δολοφονιών, ίντριγκας και απομόνωσης, ένα κλασσικό page turner από τα καλύτερα του είδους του.
Εκδόσεις : ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Σχετικά άρθρα :
Passe Partout Reading 