Πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο Paul Auster ξέρει να αφηγείται. Και μάλιστα όχι μία ιστορία αλλά τρεις ταυτόχρονα. Και ξέρει πώς να σε αρπάζει και να μην σ’ αφήνει μέχρι να έχεις διαβάσει και την τελευταία σελίδα. Αλλά και τότε ακόμη υπάρχει κάτι στον τρόπο γραφής του που κάνει τον αναγνώστη να περιφέρεται στην ατμόσφαιρα του βιβλίου του για μέρες. Το Παλάτι του Φεγγαριού είναι ένα τέτοιο βιβλίο, ένα βιβλίο έντονο, με ρυθμό και πλοκή αντάξια της φήμης του συγγραφέα του.

«Ο ήλιος είναι το παρελθόν, η γη είναι το παρόν, το φεγγάρι είναι το μέλλον.»

Την ιστορία αφηγείται ο Μάρκο Στάνλεϊ Φόγκ  σαν εξιστόρηση των γεγονότων που του συνέβησαν τη δεκαετία του ’60, όταν αναζητούσε τις ρίζες του και την ταυτότητά του ωθώντας τον εαυτό του πολλές φορές στα άκρα.

«Χιλιάδες παιδικές λύπες άρχισαν να μαίνονται μέσα μου κι εγώ δεν είχα τη δύναμη να τις σταματήσω.» (σελ. 79)

Ο Μάρκο, αγνώστου πατρός και ορφανός από μητέρα στην ηλικία των 11, μεγαλώνει με τον εργένη θείο του στο Σικάγο, «Ο αδελφός της μητέρας μου, μεγαλύτερός της σε ηλικία, ήταν ένα ψηλόλιγνος εργένης με γαμψή μύτη, σαράντα τριών χρονών, που έβγαζε τα προς το ζην ως κλαρινετίστας. Όπως όλοι οι Φογκ, είχε κι αυτός μια ροπή να ζει άσκοπα, να παραδίνεται στις ονειροπολήσεις, να υποκύπτει στις ξαφνικές παρορμήσεις του και να αφήνεται σε μακριές περιόδους αδράνειας.» (σελ. 16)  μέχρι που έρχεται η ώρα να φύγει για σπουδές.

Από εκεί κι έπειτα παρακολουθούμε την ζωή του στο πανεπιστήμιο Κολούμπια, την περίεργη εποχή που ακολουθεί την αποφοίτησή του και τον οδηγεί στα πρόθυρα του θανάτου από ασιτία, «Μετέτρεψα τη ζωή μου σε ένα έργο τέχνης, θυσιάζοντας τον εαυτό μου σε τόσο εκλεπτυσμένες παραδοξότητες, ώστε ακόμα και η κάθε ανάσα που έπαιρνα με δίδασκε πώς να γεύομαι την ίδια μου την καταδίκη» (σελ. 37) την προσπάθεια που κάνει να επανενταχθεί στο κοινωνικό σύνολο αναλαμβάνοντας καθήκοντα συνοδού του εκκεντρικού Τόμας Έφινγκ, την απρόσμενη ανακάλυψη του πατέρα του, την πορεία του μέσα στην έρημο από τη Γιούτα μέχρι την Καλιφόρνια και τελικά το ξεκίνημα της νέας του ζωής.

«Κι εσύ Μάρκο Στάνλεϊ Φογκ, τι δυνάμεις διαθέτεις;»

«Δεν έχω εντοπίσει κάποια. Έχω τις φυσιολογικές ανθρώπινες δυνάμεις, υποθέτω, αλλά τίποτα πέρα απ’ αυτό. Μπορώ να τρώω και να κοιμάμαι Μπορώ να περπατήσω από το ένα μέρος στο άλλο. Μπορώ να νιώσω πόνο. Όταν τύχει, μπορώ ακόμα και να σκεφτώ».

«Ένας δημαγωγός. Αυτό δεν είσαι νεαρέ;»

«Ούτε κατά διάνοια. Αμφιβάλλω αν θα μπορούσα να πείσω κάποιον να κάνει οτιδήποτε».

«Ένα θύμα, τότε. Ή το ένα θα είσαι ή το άλλο. Είτε δρας εσύ είτε υποκύπτεις στη δράση των άλλων». (σελ. 144)

Η ιστορία του Τόμας Έφινγκ και η ιστορία του πατέρα του Μάρκο είναι ιστορίες σφαλμάτων που δίνονται διεξοδικά μέσα στο βιβλίο συμβολίζοντας με τις συμπτώσεις, τα σφάλματα, τη μοναξιά και τον συγχρονισμό στις ζωές τους την κυκλική φύση της σελήνης που αντανακλά τη ζωή του Μάρκο.

«Μόλις έφτασα στην άκρη της ηπείρου, ένιωσα ότι ένα σημαντικό για μένα ερώτημα θα έβρισκε απάντηση. Δεν είχα ιδέα ποιο ήταν αυτό, αλλά η απάντηση είχε σχηματιστεί στα βήματά μου κι εγώ δεν είχα παρά να συνεχίσω το περπάτημα για να μάθω ότι άφησα πίσω τον εαυτό μου, ότι δεν ήμουν πια ο άνθρωπος που υπήρξα κάποτε.» (σελ.401)

Το Παλάτι του Φεγγαριού είναι μια σπουδαία ιστορία με αναφορές στην Αμερικάνικη ιστορία και την τέχνη, μια  ψυχολογική παρατήρηση με ίσες δόσεις  χιούμορ και μελαγχολίας.

Εκδόσεις : ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ