Η μικρή αποτυχία είναι η διακωμωδημένη και συγκινητική αυτοβιογραφία του Γκάρι Στάινγκαρτ, Ρωσοεβραίου στην καταγωγή, που προσπαθεί να εντάξει τον εαυτό του στον αμερικάνικο τρόπο ζωής.

Μοναχοπαίδι χαϊδεμένο – κυρίως λόγω των συχνών κρίσεων άσθματος που τον ταλαιπωρούν – μεταναστεύει με τους γονείς του στην Αμερική το 1979 στα πλαίσια της ανταλλαγής που συμφώνησε ο Κάρτερ με τη Σοβιετική Ένωση δηλ. μερικούς τόνους σιτηρών για κάμποσες οικογένειες Ρωσοεβραίων!

Οι γονείς του Γκάρι είναι συντηρητικοί και ποτέ δεν εντάχθηκαν απόλυτα στον αμερικάνικο τρόπο ζωής. Ενώ στη Σοβιετική Ένωση η ζωή τους ήταν σκληρή  και στερημένη, όταν βρέθηκαν στην Αμερική συνέχισαν να μένουν γαντζωμένοι σ’ αυτό τον στερημένο τρόπο ζωής που είχαν μάθει. Μόνη τους προσμονή κι ελπίδα η επαγγελματική επιτυχία του γιού τους που την φαντάζονται να ξεκινάει με τον πτυχίο της νομικής.

Ο Γκάρι προσκολλημένος στους γονείς του δεν αργεί να καταλάβει ότι είναι απογοητευμένοι μαζί του αφού τίποτα πάνω του δεν ανταποκρίνεται στα όνειρά τους. «Μικρή αποτυχία» τον φωνάζει η μητέρα του, ανακατεύοντας τα ρώσικα με τα αγγλικά και αυτό τον τίτλο επιλέγει και ο Γκάρι για την αυτοβιογραφία του. Είναι αυτό που περνάει μέσα του, ότι δηλ. είναι αποτυχημένος σαν γιός, σαν συγγραφέας, σαν σύντροφος και από αυτό παλεύει να ελευθερωθεί με τη βοήθεια των ουσιών στην αρχή και του ψυχοθεραπευτή στο τέλος. Η ψυχανάλυση είναι τελικά το όπλο του για τη διαχείριση της θλίψης του, ένα όπλο που κατέκτησε μετά από 12 χρόνια και 4 συναντήσεις την εβδομάδα.

Με αυτοαποδοκιμασία αλλά όχι αυτολύπηση, άλλοτε με χοντροκομμένα αστεία και άλλοτε με αφοπλιστική ειλικρίνεια, ανακαλεί όλες εκείνες τις στιγμές που τον διαμόρφωσαν και τον στιγμάτισαν και ψάχνει εναγωνίως να βρει την ταυτότητά του. Είναι Ρώσος και Εβραίος ή Αμερικάνος, μιλάει ρώσικα, εβραϊκά ή αγγλικά, του αρέσει η πίτσα, τα φαγητά κασέρ ή τα ρώσικα σάντουιτς με σκόρδο, είναι ο Ιγκόρ ή ο Γκάρι;

Καθώς προετοιμάζεται να γράψει αυτό το βιβλίο, επιστρέφει στη Ρωσία μαζί με τους γονείς του αναζητώντας τις αιτίες της οικογενειακής θλίψης. Τελικά καταλήγει λυτρωμένος πια από τους φόβους του να γράψει την ιστορία του και να την αφιερώσει στους γονείς του εκφράζοντάς τους έτσι την αγάπη και την ευγνωμοσύνη του.