ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΡΕΝΟΥ

‘Το κορίτσι του τρένου’, το πρώτο βιβλίο που η Πόλα Χόκινς υπογράφει με το όνομά της – αφού προηγούμενα έργα της έχουν δημοσιευθεί με ψευδώνυμο –βάζει στο μικροσκόπιο τα δύσκολα θέματα της ενδοοικογενειακής βίας και του εθισμού στο ποτό. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2015 και μετά τη μεγάλη του επιτυχία μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τους Έμιλυ Μπλαντ, Χάιλυ Μπένετ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Λουκ Έβανς και Τζάστιν Θερού. Στην Ελλάδα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ σε μετάφραση Αναστάσιου Αργυρίου.

‘Το κορίτσι του τρένου’ είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με καταπληκτικά σκιαγραφημένους χαρακτήρες και πλοκή με αριστοτεχνικές ανατροπές.

Την ιστορία αφηγούνται εναλλάξ οι τρεις βασικοί γυναικείοι χαρακτήρες του βιβλίου, αλλά πρέπει να σημειωθεί ότι όλοι έχουν πάθη και μυστικά και κατά συνέπεια είναι όλοι σχεδόν το ίδιο αναξιόπιστοι.

Η πρώτη αφηγήτρια είναι η Ρέιτσελ, μια γυναίκα καταρρακωμένη, χωρίς ελπίδα και με σοβαρή εξάρτηση από το αλκοόλ. Έχει χωρίσει με τον σύζυγό της, έχει χάσει τη δουλειά της, ζει φιλοξενούμενη στο σπίτι μιας φίλης και απέχει πολύ από το να πάρει ξανά τη ζωή της στα χέρια της και να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Παίρνει καθημερινά το τοπικό τρένο για να πάει στην κοντινή πόλη, προσποιούμενη ότι εργάζεται ακόμη. Στη διαδρομή, κοντά στο σπίτι που έμενε με τον άνδρα της, παρατηρεί ένα ζευγάρι, για το οποίο έχει φτιάξει στο μυαλό της μια ιστορία ότι είναι το τέλειο ζευγάρι. Εκείνη είναι όμορφη, ξανθιά και δείχνει ευάλωτη ενώ ο άντρας είναι γοητευτικός και δείχνει πολύ προστατευτικός. Σύντομα η Ρέιτσελ πλάθει μια ιστορία στο μυαλό της γι’ αυτούς και τους παρακολουθεί καθημερινά με εμμονή.

“Κάθε φορά που κολλάμε στον κόκκινο σηματοδότη, τους ψάχνω. Τα πρωινά, η Τζες βρίσκεται συνήθως έξω, ειδικά το καλοκαίρι, πίνοντας τον καφέ της. Μερικές φορές, όταν τη βλέπω εκεί, νιώθω σαν να με βλέπει κι εκείνη, νιώθω ότι με κοιτάζει κατάματα και θέλω να τη χαιρετήσω. Είμαι πολύ ντροπαλή. Τον Τζέισον δεν τον βλέπω τόσο συχνά, συνήθως λείπει για δουλειά. Αλλά ακόμα κι όταν δεν είναι κανείς τους εκεί, φαντάζομαι τι μπορεί να κάνουν.”

Η δεύτερη αφηγήτρια είναι η Μέγκαν, η γυναίκα της οποίας τη ζωή κρυφοκοιτάζει από το τρένο η Ρέιτσελ. Η ζωή της Μέγκαν είναι στην πραγματικότητα πολύ διαφορετική από αυτό που φαντάζεται η Ρέιτσελ. Η σχέση της με τον άντρα της είναι γεμάτη εντάσεις, η ίδια βασανίζεται από ενοχές για το θάνατο το παιδιού της πριν από χρόνια, αναπολεί τη εποχή που εργαζόταν σε μια γκαλερί και τελικά αναζητά βοήθεια από έναν ψυχολόγο με τον οποίο σύντομα δημιουργεί μια σχέση. Μέχρι που μια μέρα η Μέγκαν εξαφανίζεται και η διερεύνηση αυτής της εξαφάνισης φέρνει απροσδόκητες αποκαλύψεις για όλους τους χαρακτήρες του βιβλίου.

“Κάποτε πίστευα ότι θα ήταν τα πάντα για μένα, ότι θα ήταν αρκετός. Το πίστευα για χρόνια, τον αγαπούσα απόλυτα. Ακόμη τον αγαπώ. Αλλά δεν το θέλω πιά αυτό. Η μόνη στιγμή που νιώθω ο εαυτός μου είναι τα μυστικά απογεύματα όπως το χθεσινό, τότε ζωντανεύω μέσα στην κάψα και το μισοσκόταδο. Ποιος μου λέει ότι, αν το βάλω στα πόδια, δε θα διαπιστώσω πω και αυτό δεν είναι αρκετό; Ποιος μου λέει ότι δε θα καταλήξω να νιώθω ακριβώς όπως και τώρα, όχι ασφαλής, μα καταπιεσμένη;”

Η Αννα είναι η νέα σύζυγος του Τομ. Ζει στο σπίτι που κάποτε ήταν το σπίτι της Ρέιτσελ, με τον Τομ που κάποτε ήταν ο σύζυγος της Ρέιτσελ και την κορούλα τους. Είναι όμορφη, είναι ευτυχισμένη και το μόνο σύννεφο στο σύμπαν της μοιάζει να είναι οι αδιάκοπες μεθυσμένες ενοχλήσεις της Ρέιτσελ.

“Και τότε με έπιασε παράνοια, εκείνο το συναίσθημα που έχω από τότε που ήρθα να μείνω σε αυτό το σπίτι ότι κάποιος με παρακολουθεί. Στην αρχή, το απέδιδα στα τρένα. Όλα αυτά τα απρόσωπα κορμιά που κοιτούσαν έξω από το παράθυρο απευθείας προς το μέρος μας με ανατρίχιαζαν. ……. Στην αρχή ήταν τα τρένα και μετά η Ρέιτσελ. Η Ρέιτσελ που μας παρακολουθούσε, που εμφανιζόταν στη γειτονιά, που μας τηλεφωνούσε διαρκώς.”

Η Ρέιτσελ δίνει αναμφίβολα την πιο μεγάλη μάχη αυτής της ιστορίας. Εξαιτίας του εθισμού της στο αλκοόλ δεν είναι αναξιόπιστη μόνο στο περιβάλλον της αλλά και στον ίδιο της τον εαυτό. Προδομένη, πληγωμένη, με τη ‘ρετσινιά’ της γυναίκας που δεν μπορεί να κάνει παιδιά, φτάνει στο σημείο να μην μπορεί να εμπιστευθεί τόσο τη μνήμη της όσο και την κρίση της.

Δεν θα αναφέρω άλλα στοιχεία της πλοκής του βιβλίου γιατί θα ήταν πραγματικά κρίμα να χαλάσω την έκπληξη σε όποιον θελήσει να το διαβάσει. Θα πρέπει να πω όμως ότι ‘Το κορίτσι του τρένου’ δεν είναι ένα συνηθισμένο μυθιστόρημα μυστηρίου. Η Χόκινς μέσα από την ιστορία της προβάλει πολλά θέματα όπως η προδοσία, η εγκατάλειψη, η κακοποίηση, ο εθισμός στο αλκοόλ, ο ρόλος των γυναικών, οι κοινωνικές προκαταλήψεις και η αντικειμενικότητα της μνήμης. Το μεγάλο ατού όμως του βιβλίου παραμένει το χτίσιμο των χαρακτήρων του.