Η ΛΟΥΣΥ ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Στο μυθιστόρημα ‘Η Λούσυ δίπλα στη θάλασσα’  (εκδόσεις ΑΓΡΑ, μετάφραση Μαργαρίτα Ζαχαριάδου), η Ελίζαμπεθ Στράουτ (Elizabeth Strout, 1956 -) στρέφει τη ματιά της για άλλη μια φορά στον κόσμο της αγαπημένης ηρωίδας της Λούσυ Μπάρτον, αυτή τη φορά για να την ακολουθήσει μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες που βίωσε ο πλανήτης με την πανδημία  του Covid….

Αχ, Ουίλλιαμ!

Η μοναξιά, οι πιο ανείπωτοι φόβοι, οι αθεράπευτες πληγές που κουβαλάμε μέσα μας, η αναγνώριση του υλικού από το οποίο είναι φτιαγμένος ο καθένας μας, οι ιδιαιτερότητες μέσα στις οποίες παραπαίουμε και για τις οποίες νιώθουμε άλλοτε τρυφερότητα και άλλοτε απόγνωση είναι τα θέματα του βιβλίου ‘Αχ, Ουίλλιαμ!’ της Ελίζαμπεθ Στράουτ (Elizabeth Strout, 1956 -),…

ΟΛΙΒ ΚΙΤΤΡΙΤΖ

«Τόσες ζωές. Τόσες ιστορίες που δεν μαθαίνουμε ποτέ».

ΤΟ ΟΛΛΑΝΔΕΖΙΚΟ ΣΠΙΤΙ

‘Είναι μερικές φορές στη ζωή που κάνεις το άλμα και το παρελθόν  στο οποίο στεκόσουν γκρεμίζεται κάτω από τα πόδια σου, ενώ το μέλλον στο οποίο σκοπεύεις να προσγειωθείς δεν είναι ακόμα στη θέση του, και τότε, για μια στιγμή, μένεις μετέωρος και δεν ξέρεις τίποτα και κανέναν, ούτε καν τον εαυτό σου.’

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΗ

‘ Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, δεν ήταν αλήθεια ότι τους Εβραίους τους μισούσαμε. Τρόπος του λέγειν ήταν. Γιατί και το μίσος είναι μια άμεση ανθρώπινη σχέση. Αν είχαμε πραγματικό μίσος για τους Εβραίους, θα ήταν σαν να τους αγαπούσαμε. Όχι, οι Εβραίοι ήταν πολύ απλά άνθρωποι από άλλο άστρο – συγκεκριμένα από το άστρο του Δαβίδ και της Σιών. Που μπορεί να ήταν λαμπρότατο, αλλά για εμάς δυστυχώς βρισκόταν πιο κάτω από τον ορίζοντα. Ως εκ τούτου, το να ερωτευτεί κανείς Εβραία δεν μπορούσε να θεωρηθεί μία συγγνωστή διαστροφή όπως, ας πούμε, η ομοφυλοφιλία. Επρόκειτο για κάτι απολύτως ακατανόητο, μια ψυχική απονέκρωση, για κάτι χειρότερο κι από προδοσία, χειρότερο κι από παράβαση των όρκων.’

ΜΙΑ ΟΔΥΣΣΕΙΑ, ένας πατέρας, ένας γιός, ένα έπος

Το βιβλίο ‘Μια Οδύσσεια’ είναι ταυτόχρονα μια υπέροχη ανάλυση του σπουδαιότερου έπους και μια διερεύνηση της σχέσης πατέρα γιού μέσα από την αναζήτηση της ταυτότητας, την αναγνώριση, τη νοσταλγία και το ταξίδι. Ακόμη και όταν στο τέλος αυτού του ταξιδιού δεν βρίσκεται η Ιθάκη γιατί το ταξίδι είναι πιο πολύτιμο από τον προορισμό, το ποίημα είναι πιο αληθινό από τον τόπο.

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΟΥΣΥ ΜΠΑΡΤΟΝ

‘Η μοναξιά ήταν η πρώτη γεύση που γεύτηκα στη ζωή μου, και ήταν πάντα εκεί, κρυμμένη μέσα στο στόμα μου, στις πτυχώσεις του, σαν υπενθύμιση.’