Η Μαρίνα Καραγάτση, κόρη του συγγραφέα Μ. Καραγάτση και της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση, είναι η συγγραφέας του βιβλίου Το Ευχαριστημένο ή Οι δικοί μου άνθρωποι που κυκλοφόρησε το 2008 από τις Εκδόσεις Άγρα, και τιμήθηκε με το Βραβείο Μυθιστορήματος των Λογοτεχνικών Βραβείων του περιοδικού Διαβάζω το 2009.

Στο πεζογράφημα αυτό, που είναι ταυτόχρονα μια αναδρομή στην παιδική ηλικία και μια κατάθεση ψυχής, μέσα από τρεις μονολόγους και ένα θεατρικό μονόπρακτο, η Μαρίνα Καραγάτση φωτίζει για τους αναγνώστες της τις πλευρές εκείνες του μεγάλου συγγραφέα και της ευρύτερης οικογένειάς της, όπως μόνο η κόρη της οικογένειας μπορούσε να γνωρίζει.

Οι τρεις μονόλογοι ανήκουν στον Μ. Καραγάτση, την υπηρέτρια του σπιτιού, τη βασανισμένη Λασκαρώ και στη γιαγιά Μίνα, ένα ανοιξιάτικο απόγευμα του 1950.

Στον μονόλογό του ο Μ. Καραγάτσης, αν και παρουσιάζεται κυνικός, αυταρχικός, γυναικάς, χωρίς σταθερά πολιτικά πιστεύω, δειλός και ευαίσθητος, φυγόπονος και αλτρουιστής, τελικά μέσα από όλα αυτά τα αντιφατικά χαρακτηριστικά παραμένει γοητευτικός τόσο στο γυναικείο φύλο της εποχής του όσο και στους αναγνώστες του διαχρονικά.  Η κόρη του δεν χρησιμοποιεί χαρακτηρισμούς για τον πατέρα της, αναφέρει μόνο περιστατικά από τη σκοπιά της έφηβης κόρης που ήταν τότε.  Δεν γράφει με πικρία ή θυμό αλλά για να συμφιλιωθεί με την ιστορία της και τους δικούς της ανθρώπους. (διαβάστε εδώ μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη της Μαρίνας Καραγάτση).

Στον δεύτερο μονόλογο γνωρίζουμε την τραγική ιστορία της Λασκαρώς και μαθαίνουμε ποιο ήταν το «ευχαριστημένο». Το δέσιμο που είχε η συγγραφέας με τη Λασκαρώ κράτησε μέχρι το θάνατο της δεύτερης.

Ο τρίτος μονόλογος ανήκει στη γιαγιά Μίνα, την πεθερά του Καραγάτση, μια αρχόντισσα της Άνδρου η οποία κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν τόσο της οικογένειάς της όσο και των αστικών οικογενειών της Άνδρου. Με μία ηρεμία που μόνο οι πραγματικά ισχυροί άνθρωποι έχουν, κρίνει συμπεριφορές και ήθη και αποκαλύπτει τις μύχιες σκέψεις των μελών της οικογένειάς της δίνοντας έμφαση στους γαμπρούς της.

Το δεύτερο μέρος του βιβλίου είναι ένα μικρό θεατρικό μονόπρακτο με πρωταγωνιστές όλους τους βασικούς χαρακτήρες που έχουν προαναφερθεί. Έτσι λοιπόν, ο πατέρας Καραγάτσης, η μητέρα Νίκη, η Λασκαρώ, η γιαγιά Μίνα, ο παππούς Λεωνίδας και μερικοί ακόμη, όλοι τους νεκροί πια, παρακολουθούν τη Μαρίνα να τελειώνει τη συγγραφή του βιβλίου της, συγκεντρωμένοι στο μικρό «αυλιδάκι» του σπιτιού στην Άνδρο.

Αυτό το μονόπρακτο είναι ο χαιρετισμός της Μαρίνας στους δικούς της ανθρώπους και ολοκληρώνοντας το βιβλίο της κλείνει και τους λογαριασμούς της μαζί τους. Συμφιλιώνεται μαζί τους και αντί για θυμό, τους σκέφτεται πια με αγάπη και νοσταλγία. Και τους αποχαιρετά συγκινητικά:

«Μαμά, μπαμπά, Λασκαρώ, θείε Αντώνη, γιαγιά Μίνα, παππού Λεωνίδα. Τώρα που τελείωσα το γράψιμο θα πάω μια στιγμή να πλύνω τα χέρια μου κι έπειτα έρχομαι αμέσως. Να με περιμένετε. Δε θα αργήσω»

Εκδόσεις : ΑΓΡΑ