Στο βιβλίο ‘Η Μητέρα του Σκύλου’ ο Παύλος Μάτεσις εξετάζει την Ελλάδα της κατοχής και των μεταπολεμικών χρόνων στρέφοντας το ενδιαφέρον του στους ταπεινούς, στους αδύναμους της ζωής, αμφισβητώντας με μοναδικό τρόπο θεσμούς και κοινωνικά πρότυπα.

Τρεις γυναίκες από την παιδική τους ηλικία μέχρι την ενηλικίωση, δύο εκδοχές της πραγματικότητας και μία ακόμα, αυτή της Νόρας, που δεν υπάρχει πουθενά. Ο δικός της καθρέφτης μένει σιωπηλός μέχρι το τέλος.

Η Αυτοβιογραφία της Ελισάβετ Μουτζάν Μαρτινέγκου, που αποτελεί το πρώτο αξιόλογο δείγμα γυναικείας γραφής στη νεοελληνική γραμματεία, είναι συγχρόνως και μια σημαντική, αν και υποκειμενική, ιστορική μαρτυρία.

Με το Σικελικό Ειδύλλιο, η δίκαια καταξιωμένη συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου παρέδωσε έναν ύμνο στη δύναμη των απλών ανθρώπων που στέκονται με εντιμότητα και κουράγιο τόσο απέναντι στην κοινωνία όσο και απέναντι στα όνειρά τους. Κι αν κάποιοι σ’ αυτή τη δύσκολη διαδρομή ηττώνται, κάποιοι άλλοι ξεκινούν πάλι από την αρχή πιο δυνατοί, πιο σοφοί, πιο αποφασισμένοι.

Μέσα από νέα ευρήματα, επιχειρείται να ερμηνευτεί η δυσανεξία της επίσημης συντηρητικής ιστοριογραφίας απέναντι στην προσωπικότητα, τη δράση και το έργο του Ρήγα.

Ο συγγραφέας αντιμετωπίζει με κριτική ματιά την κοινωνία των ορεινών χωριών του Ρεθύμνου κατά τη δεκαετία του ’50, μια κοινωνία κλειστή, μητριαρχική με αυστηρούς ηθικούς κανόνες που όμως παραβιάζονται ανενδοίαστα όταν το επιβάλλει το προσωπικό συμφέρον,  μια κοινωνία που δεν ακολουθεί την εποχή της και εύκολα στιγματίζει τον ψυχικά άρρωστο και την οικογένειά του.

Ο Κυθρεώτης μέσα από ένα δοκίμιο για το δικηγορικό επάγγελμα, το οποίο λόγω των σπουδών του και των επαγγελματικών δραστηριοτήτων του γνωρίζει σε βάθος, και χρησιμοποιώντας ως όργανο τον ήρωά του παραθέτει και μοιράζεται με τον αναγνώστη μια σειρά από μικρές και μεγάλες αλήθειες, σκέψεις, συμπεράσματα, απόψεις ή και ιδέες για τη ζωή και την επιλογή του τρόπου να τη ζήσεις.