«Και τώρα παιδιά, πριν βγείτε για διάλειμμα, θέλω να μου απαντήσετε σε μία ερώτηση» είπε. Έπειτα στράφηκε προς τον πίνακα, πήρε μια κόκκινη κιμωλία κι έγραψε με μεγάλα γράμματα:

Τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω

«Εμένα…εμένα θα μου άρεσε να γίνω Μαίρη Πόππινς» είπα.

Η κυρία έβαλε το χέρι στο λαιμό της, και μου φάνηκε σαν να είχε κρυώσει και να την πονούσε, αν και δεν πρόλαβα να τη ρωτήσω, επειδή αμέσως χτύπησε το κουδούνι και ανοίξαμε τις τσάντες μας για να πάρουμε τα σάντουιτς και να βγούμε στην αυλή.

«Εσύ, Γκιγέρμο, κάνε μου τη χάρη να μείνεις για ένα λεπτό» είπε. Και πρόσθεσε: «Οι υπόλοιποι μπορείτε να βγείτε έξω».

Το βιβλίο «Ένας γιος» αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας του Αλεχάντρο Παλόμας (Alejandro Palomas). Ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1967 στη Βαρκελώνη, σπούδασε Αγγλική Φιλολογία, εργάστηκε ως δημοσιογράφος και μετέφρασε έργα σημαντικών συγγραφέων στα ισπανικά ενώ βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε δεκαπέντε γλώσσες.

Ο Γκιγέρμο (Γκίγε) είναι ένα έξυπνο, καλό και χαρούμενο εννιάχρονο αγόρι, μαθητής της τετάρτης τάξης του δημοτικού. Αυτό κατά τη δασκάλα του Σόνια είναι και το ζήτημα, ότι δείχνει πολύ χαρούμενος κι ευτυχισμένος (είναι η κορυφή του παγόβουνου όπως χαρακτηριστικά λέει). Το αγόρι είναι κάπως απομονωμένο κοινωνικά από τα άλλα παιδιά στο νέο του αυτό σχολείο και κάνει παρέα μόνο με μια επίσης καινούργια μαθήτρια της τάξης, τη Ναζία η οποία κατάγεται από το Πακιστάν κι οι γονείς της διατηρούν σούπερ μάρκετ δίπλα στο σπίτι του και την οποία τα υπόλοιπα παιδιά κοροϊδεύουν. Επίσης ο Γκίγε όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει Μαίρη Πόππινς για την οποία έχει πραγματική εμμονή, γεγονός που ανησυχεί τη δασκάλα του σε συνδυασμό με τη συχνή επιθυμία του να χορεύει και να τραγουδά φορώντας τα ρούχα της μητέρας του.

Η δασκάλα του μεταφέρει στον πατέρα του Γκίγε τις ανησυχίες της αυτές, αλλά η συζήτηση την αναστατώνει και υποδεικνύει το παιδί στη Μαρία, την ψυχολόγο του σχολείου, η οποία για ένα μικρό διάστημα έχει μαζί του εβδομαδιαίες συνεδρίες στη διάρκεια των οποίων του ζητά μέσα από ζωγραφιές και εκθέσεις να περιγράψει όσα τον απασχολούν. 

Κατά τη διάρκεια αυτών των συναντήσεων ο Γκίγε αποκαλύπτει την παράξενη οικογενειακή κατάσταση που βιώνει. Η μητέρα του είναι αεροσυνοδός και δουλεύει τους τελευταίους μήνες στο Ντουμπάι. Δεν έχουν μιλήσει καθόλου στο τηλέφωνο όλο αυτό το διάστημα λόγω της διαφοράς ώρας και της δικής της πολύωρης απασχόλησης ενώ του στέλνει ένα γράμμα κάθε Πέμπτη στο οποίο του μεταφέρει την αγάπη της και τα σχόλια της πάνω στη ζωή και την καθημερινότητά του. Είναι η μοναδική αν και μονόδρομη επικοινωνία που έχει μαζί της. Παράλληλα νέα της του μεταφέρει κι ο πατέρας του μηχανικός αεροσκαφών, και πρόσφατα άνεργος. Ο ίδιος περνάει τις νύχτες του μπροστά στον υπολογιστή για να μιλήσει μαζί της ενώ τις γράφει συνεχώς γράμματα. Πολλές όμως από αυτές τις νύχτες ο Γκίγε βλέπει τον πατέρα του να κλαίει μπροστά σε μια σβηστή οθόνη ενώ ο ίδιος παρά την απαγόρευση του πατέρα του εξερευνά ένα μπαούλο που έχει ο πατέρας του στο γραφείο του και περιέχει «θησαυρούς» που αφορούν στη μητέρα του.

Οι δυο τους έρχονται αρκετές φορές σε σύγκρουση καθώς ο πατέρας δυσκολεύεται να αποδεχτεί το χαρακτήρα, τη φύση και την προσωπικότητα του γιού που αγαπά το χορό και τον Μπίλι Έλιοτ, λατρεύει τη Μαίρη Πόππινς, μισεί το ράγκμπι (γιατί φοβάται την μπάλα) και θέλει να σώσει τη Ναζία από ένα 32χρονο Πακιστανό που θέλει να την παντρευτεί.

Το αποκορύφωμα αυτής της σύγκρουσης θα είναι η παράσταση του σχολείου για τα Χριστούγεννα όπου ο Γκίγε, αρχικά με τη βοήθεια της Ναζία,  θα ντυθεί Μαίρη Πόππινς, θα χορέψει και θα τραγουδήσει τη μαγική λέξη «Σουπερκαλιφρατζιλιστικεξπιαλιντόσιους» προσπαθώντας να σώσει τον εαυτό του και τη φίλη του. Η αγωνία και η ένταση του παιδιού που συγκεντρώνονταν μέσα του για μεγάλο χρονικό διάστημα φαίνεται ότι θα οδηγήσουν σε μια δύσκολη κατάσταση γι’ αυτόν κατά τη διάρκεια αυτής της παράστασης στην πραγματικότητα όμως θα είναι η κάθαρση, η αρχή μιας νέας ζωής για τον πατέρα και το γιο.

Το βιβλίο «Ένας γιος» είναι ένα βιβλίο γεμάτο αγάπη αλλά και απόγνωση και πόνο. Ο συγγραφέας δεν καταφεύγει στην εύκολη υπερβολή για να θίξει ζητήματα όπως η διαφορετικότητα, η επίδραση του πολιτισμού και των συνηθειών του περιβάλλοντος γέννησης στη ζωή και τις διαθέσιμες επιλογές, η απώλεια, η ικανότητα των παιδιών να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα, η σχέση πατέρα – γιού. Προσωπικά θεωρώ ότι είναι από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει για τη σχέση αυτή καθώς και για την ψυχολογία ενός παιδιού που βιώνει μια μεγάλη απώλεια και ταυτόχρονα μια μεγάλη αγωνία.

Η γραφή του Παλόμας είναι εξαιρετικά εύστοχη. Προσφέρει στον αναγνώστη μια αριστοτεχνική αφήγηση με συγκεκριμένο στόχο ενώ αξιοποιεί με μαστοριά χαρακτηριστικά μυστηρίου για να ξεδιπλώσει την ιστορία του. Η αφήγησή του είναι σε πρώτο πρόσωπο αλλά μέσα από τα μάτια των βασικών ηρώων του βιβλίου (Γκίγε, πατέρας, δασκάλα, ψυχολόγος) γεγονός που επιτρέπει στον αναγνώστη να μοιραστεί τα συναισθήματα, να κατανοήσει και τελικά να βυθιστεί στον ψυχισμό πατέρα και γιού. Δε θα ήθελα να αποσιωπήσω ότι ολοκληρώνοντας το βιβλίο και τις δυο φορές που το διάβασα, μέσα σε λίγες ώρες κάθε φορά, έκλαιγα χωρίς να νιώθω άβολα γι’ αυτό αντιλαμβανόμενη πόσο σε επηρεάζει μια ιστορία που γράφεται τόσο όμορφα.

Οι τελευταίες γραμμές του βιβλίου και η εικόνα που αυτές σχηματίζουν στα μάτια του αναγνώστη γεννούν βαθιά και ειλικρινή συναισθήματα. Δε θα αποκαλύψω όμως περισσότερες λεπτομέρειες για να μη στερήσω από τον αναγνώστη τη χαρά της ταύτισης, της παράλληλης πορείας με τους ήρωες, την έκρηξη και τελικά την κάθαρση που επέρχεται στο τέλος.

Το βιβλίο εκδόθηκε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Opera με εξαιρετικό εξώφυλλο και οπισθόφυλλο και σε θαυμάσια μετάφραση της Αλεξάνδρας Γκολφινοπούλου.

Εκδόσεις : Opera